دو ستان و آشنایان شهید قدوسی آن عالم مجاهد ، نوشته اند:
«….ایشان حتی به مستحبات و مکروهات بسیار اهمیت می داد. نماز شب را برای روحانی لازم می دانست یک شب در مسجد گوهرشاد با نگرانی خاصی می فرمود: برایم بسیار ناگوار و غیر منتظره بود که شنیدم یکی از اساتید مدرسه حقانی مقید به نماز شب نیست.
با ایشان صحبت کردم.

معلوم شد سبکی معده را در شب رعایت نمی کند بار دیگر می فرمود: ما وقتی در نهاوند بودیم سال یک بار به صورت خانوادگی منزل یکی از آشنایان دعوت می شدیم من پس از تکرار چند نوبت دیدم همان شبی که ما در آن مهمانی غذا می خوریم نماز صبح روز بعد به آخر وقت کشیده می شود (و موفق به نماز شب نمی شوم) متوجه شدم در اموال آن شخص اشکالی وجود دارد.

تهجد ونماز شب و دعاهای متنوع و مأثور شور جایگاه خاصی نزد او داشت. کمتر مجلسی بود که قدوسی در آن سخن بگوید ولی نماز شب و اهمیت ۀن مطرح نشود. او معتقد بود طلبه ای که نتواند خواب و بستر گرم را رها کرده، برای نماز از آن بگذرد در آینده از خیلی چیز ها نخواهد گذشت… او ریا را آفت اخلاص می دانست و در عین حال می گفت گاهی شیطان با همین حربه ریا نفس را بر شما حاکم می سازد و به اسم این که «شاید ریا شود» مانع نماز شب شما می شود و جلوی مناجات و دعای شما را می گیرد.
عصر روز عرفه با اینکه برای درس اهمیت فوق العادهای قایل بود،کلاسهارا تعطیل می کرد تا طلاب دعای روز عرفه را عرفه بخوانند.
برای محصلین اردوی مسجد جمکران تشکیل می داد تا در آن مسجد دعا و نماز برگزارشود. محبوبترین و والاترین محصل مدرسه متهجد ترین ها بودند نه درسخوان ترین ها.
هنگامیکه برخی دوستان مدرسه مطرح می کردند اگر به جای نماز شب و دعا به مطالعه پرداخته شود بهت خواهد بود، می گفت: ولی حضرت امام خمینی رح می فرمودند: نماز شب وقت چندانی نمی گیرد و بدین وسیله ضرورت تعبد را در کنار تعلم گوشزد می کرد او می گفت طلبه ای که هنگام نماز شب بیدار باشد و نماز شب نخواند از اشرار خواهد بود.
«…،این مرد بزرگ و مربی نمونه نماز شبش ترک نمی شد و هر وقت شب بیدار می شد تجدید وضو می کرد وبعد می خوابیدچون خود را در محضر خداوند می دید»خوشا به حال این ستارگان پر نور شبهای ظلمانی و مصادیق ای آیات شریفه:كَانُوا قَلِيلًا مِنَ اللَّيْلِ مَا يَهْجَعُونَ
آنها كمي از شبها را ميخوابيدند. وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ و در سحرگاهان استغفار مي‏كردند. 17 ,18 ذاریات

یادنامه شهید قدوسی، ص 76