همسرم خیلی به‌هم‌ریخته و کلافه بود.

 _چیزی شده؟

-مدارک مهمی را گم کرده‌ام. تمام قفسه‌ها و کمدها و کتابخانه را گشتم؛ انگار مدارک، سوزن شده در انبار کاه.

_ برای شهدا صلوات فرستادی؟

با همان کلافگی -یک ساعت است که دارم صلوات می‌فرستم؛ ولی پیدا نشد.

_ برای شهدای گمنام صلوات فرستادی؟

حرفم را به شوخی گرفت.

_ای بابا، این‌ها که من را نمی‌‌شناسند.

برای شهدا صلوات فرستادم. رفتم در گاو‌صندوق را باز کردم.

_بیا ببین این بسته هست؟

وقتی آمد با تعجب به بسته توی گاوصندوق نگاه کرد .

-این را از کجا آوردی؟!

_ داخل گاوصندوق بود.

با ناباوری در حالی‌که فکر می‌کرد، شوخی می‌کنم .

_من سه مرتبه داخل گاوصندوق را نگاه کردم؛ خالی بود؛ خودت الآن مدارک را داخل گاوصندوق گذاشتی؛ لطفاً شوخی نکن!

دیدم باور نمی‌کند؛ خیلی جدی .

_شهدای گمنام حق دارند که تو را نشناسند!

همیشه بین ما یک بحث بود.

_ تو چرا برای هر کار و اتفاقی که پیش می‌آید از شهدای گمنام کمک می‌خواهی؟ مگر این‌ها شهید شده‌اند که حاجت ما را بدهند!

_ما برای هر کاری از خدا کمک می‌خواهیم؛ من آن‌قدر به خدا نزدیک نیستم که از خودش بخواهم؛ شهدای گمنام را واسطه قرار می‌دهم تا آن‌ها از خدا بخواهند و من حاجتم را بگیرم.

_به هر حال این ماجرا را به کسی نگو؛ هیچ کس باور نمی‌کند.

_خداوند خودش آدرس شهدا را به ما داده است، این زندگان جاوید از ما زنده‌تر هستند.وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ(169 آل عمران)