« وَ ما كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولاً 10»

مفاد این آیه همان است که به قاعده «قبح عقاب بلا بیان»، معروف است. طبق این قاعده اگر مولا تکلیفی داشته که به عللی به مکلف نرسیده باشد و این عدم وصول هم مستند به مکلف نباشد، یعنی مکلف سعی خود را در یافتن تکلیف، کرده ولی به آن دست پیدا نکرده است. حال اگر مکلف خلاف آن تکلیف را مرتکب شود، از مولای حکیم بعید است که او را عذاب کند و عذاب کردن او که تقصیر و کوتاهی نکرده قبیح است11.
شخصی را که مسلمان نیست ولی در برابر حقیقت عناد نمی ورزد نمی توان کافر خواند زیرا کفر یعنی حجود ،12 هر چند مسلمان نیز نمی توان نامید. تقابل مسلمان و کافر از نوع ضدین است نه ایجاب و سلب، پس می توان حد وسطی بین آن دو فرض کرد و کسانی را که در این مرتبه قرار دارند مسلم فطری خواند13.
گمان نشود آنچه که گفته شد مبنی بر اهل نجات بودن برخی غیرمسلمانان تاثیری بر کثرت¬گرایی دینی است.

کثرت گرایی یا پلورالیسم دینی بدین معناست که حقیقت و رستگاری منحصر در یک دین خاص نیست و تمامی ادیان، بهره ای از حقیقت دارند؛ در نتیجه عمل به برنامه های هر یک از آنان، رستگاری انسان را تضمین می کند14.
از نظر شهید مطهری دین حق در هر زمان یکی است هر چند این مطلب صحیح است که میان پیامبران الهی نزاعی نبوده و همه ی انبیاء بشر را به سوی یک هدف دعوت می کرده اند، اما این بدین معنا نیست که در هر زمانی چندین دین حق وجود داشته باشد که پیروی از هر یک از آن ها انسان را سعادتمند سازد. بلکه معنای آن این است که انسان باید تمامی پیامبران را قبول داشته باشد و مباشر آنان پیامبران بعدی را تصدیق کند. پس لازمه ی ایمان به تمام پیامبران این است که در هر زمان، تسیلم شریعت آخرین پیامبر باشیم که آخرین دستورها را از جانب خدا آورده است15.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5